Halverwege december deed museum HET MOW te Bellingwolde een oproep de deur uit aan kunstenaars uit het Noorden om mee te doen aan een groot ‘mozaïek’, met als thema ‘ONS LAAND’. Je mocht op een paneel van 40 bij 40 cm je eigen kijk op Westerwolde verbeelden met materialen naar eigen keuze.

De titel van mijn inzending is ‘Ons laand, ons vlakke laand’. 

Het paneel geeft de sfeer weer van ruig, rauw akkerland aan het einde van de middag tussen Bellingwolde en Oudeschans. Die dag was het land vochtig en er hing vrieskou in de lucht. Het landschap stelde me niet somber, juist niet. Ik zag duidelijk kleur en het uitzicht op de braakliggende akkers straalde rust uit. Thuisgekomen begon mijn proces, dat trouwens tot op de dag van vandaag nog lang niet is afgerond. Ik begon met pastelkrijt op papier. Maakte meerdere schetsen en ook meerdere wandelingen. Wandelen in Westerwolde inspireert enorm. Er volgden vele schetsen en schilderingen. Uiteindelijk mocht ik maar één paneel inleveren en koos dus voor dit stuk ‘vlak laand’ om te schilderen op mijn vierkante paneel. De andere pastels en schilderingen zal ik later in een nog te plannen zomersalon tentoonstellen.

De tentoonstelling in HET MOW zal worden geopend op 14 april en duurt tot en met 6 oktober. Voor meer informatie neem een kijkje op de site van het museum. Het wordt een geweldige tentoonstelling waar ruim 150 kunstenaars aan mee doen. Echt de moeite waard. De grote variëteit aan inzendingen is heel uniek. Westerwolde in al haar pracht is een lust voor het oog. 

Woar ik geboren bin, woar ik de mensen ken.

Dat is mien Grunneger laand, doar aan de woaterkaant.

Woar ie de woorden heuren, dij joen gedachten kleuren.

De ziel van elk verhoal, Joen aigen toal.

-Ede Staal

Het is weer tijd om met mijn proces naar buiten te treden. Het proces van gedachten en ervaringen creëren en vormgeven en delen via beelden op het doek. Dit vraagt om reflectie. Het denkwerk is nooit af, maar heeft input van publiek nodig. Het altijd terugkerende gevoel dat mijn groei telkens opnieuw in een stadium beland, waarin ik moet toegeven dat mijn ‘jas’, mijn ‘ruimte’ tè klein wordt, is weer bereikt. En voor mij betekend dit EXPOSEREN. En exposeren houdt communiceren in. In gesprek gaan met de toeschouwers. Best spannend, maar altijd verrijkend. Om door te kunnen op mijn pad of juist om een nieuw pad te kunnen kiezen heb ik mensen nodig. Tijdens de vaak boeiende conversaties, die er ontstaan naar aanleiding van het samen kijken naar mijn werk, kom ik tot andere inzichten. Ik luister naar de reacties, de feedback en luister ook naar mijn eigen opmerkingen en uitleg. Wat zeg ik nu eigenlijk ? Wat bedoel ik en ook wat zeggen mijn beelden, wat roepen ze op ? Door te luisteren naar mezelf en gelijk ook geïnteresseerd te zijn in wat de toeschouwers inbrengen ontstaat er beweging in mijn gevoel. Dit nodigt me uit om te resetten. Opnieuw kijken en anders zien. Er ontstaat ruimte en mogelijkheid tot verdere groei. Dit geeft zuurstof aan mijn proces, brandstof en energie om door te gaan. Het geeft me vleugels om weer verder te reizen, het onbekende tegemoet met andere materialen en andere technieken en met een hernieuwde open blik. Dat is ook het leuke aan creëren, ik heb het al zo vaak benadrukt. Het schilderij is eigenlijk nooit het eindproduct, het is de pas op de plaats om vervolgens weer een sprong voorwaarts te kunnen maken.

‘Het denken’ heeft me altijd al gefascineerd. Hoe werkt het bij mij ? Is er niet ergens een eenvoudige handleiding ? Want hoe komt het toch dat ik zo’n druk hoofd heb? Is er een oorsprong of een reden ? Ben ik zo geworden of was ik altijd al zo? Ik heb een voorliefde voor texturen, structuren, patronen en ordenen. Hoe drukker mijn gedachten, hoe meer ik alles om me heen wil ordenen en in groepjes wil zetten. Dit geeft me op de een of andere manier rust.

Ineens denk ik terug aan het verhaal van mijn docent filosofie. Hij vertelde me tijdens mijn opleiding, eeuwen geleden, een duidelijk verhaal over mijn brein. Hij vergeleek mijn brein met een grote weckfles gevuld met ronde vormen. Ronde vormen sluiten niet naadloos aan en zo ontstaan er vormen en restvormen. En die restvormen zijn interessant. Over die restruimtes daar gaat het bij mij om.  Ik had het verhaal in mijn hoofd gearchiveerd en niet in de prullenbak gegooid.

Gelukkig maar, want nu heb ik het nu echt even nodig.

Mijn weckfles, voor alle duidelijkheid, vul ik zèlf met bijvoorbeeld pingpongballetjes, deze staan symbool voor mijn gedachten over mijn basisbehoeften. Ik kan die behoeften zo uitgebreid vertalen als ik zelf wil. Wat heb ik nodig? Of wat denk ik nodig te hebben? Vul het maar in. 

Vervolgens komen er knikkers bij, behoeften die voor mij te maken hebben met veiligheid en zekerheid. Ook hier geldt ‘wat heb ik nodig’? Er blijven ruimtes ongevuld tussen de ronde vormen open. Er is dus plaats voor mijn kralen. Ik gooi er een handvol bij en deze kralen vertegenwoordigen mijn sociale behoeften. Ik vind heel veel nodig en leuk en denk: ‘Och ik heb ruimte, dus doe maar!‘. Achteraf gezien had ik hier al wat minder royaal met de kralen moeten strooien. Maar goed ik heb nog twee stappen te gaan. Kleine piepschuim balletjes, echt niet groter dan een halve centimeter, vertegenwoordigen de dingen die ik doe voor erkenning en waardering. Het wordt inmiddels wel proppen. Ik raak al wat buiten adem. Toch wil ik die handvol zandkorrels ook nog in mijn weckfles hebben, want de zandkorrels staan voor mij voor zelfontplooiing. Wat ik allemaal belangrijk acht om tot zelfrealisatie te komen. Ik ben me pijnlijk bewust van de hoge lat door mijzelf gelegd. En daar zie ik de crux !! Ik heb daar nauwelijks ruimte meer voor. Ik heb mijn hoofd in al die jaren overladen en overladen en overladen. Het is net een bijenkorf. Tijd om de bezem erdoor te halen. Ik voel behoefte aan ruimte voor nieuwe gedachten. Ik wil mijn patronen graag doorbreken.
Dit betekent dat ik eerst terug naar de basis moet.

Ik zet mijn doeken op de ezels, leg mijn kwasten en penselen klaar, kies mijn palet en begin het proces. Lagen over lagen, ik creëer als het ware een doorsnede van ‘mijn’ weckfles, mijn hoofd op doek. Al schilderend wordt ik me bewust van de wanorde in mijn hoofd door mijn gedachten te visualiseren als cellen. Ik ben een echte beelddenker, dus dat komt goed, maar het is confronterend hoeveel ik zelf heb toegelaten in mijn hoofd. Nogmaals tijd om ruimte te maken.

In dit geval ‘minder is meer’. Snoeien doet groeien. En groeien is wat ik wil….

Eclectisch als ik ben, verleg ik met enige regelmaat mijn focus. Ik hou van een verhaal in mijn werk, duidelijk en kleurrijk. Met alle middelen en materialen die ik om me heen verzamel ga ik mijn doeken en panelen letterlijk te lijf. In alle openheid en eerlijkheid. Laag over laag. Wat ik voel, wat ik denk, wat ik doe….alles is terug te vinden in mijn werkstukken. De wereld waarin we leven bevindt zich opnieuw in een zichtbare heftige fase. Vragen van hoe en waarom zijn onvermijdelijk. En ik kan me daar onmogelijk voor afsluiten. In mijn toch al drukke hoofd ontstaat een verwildering van gedachten, een doolhof met indrukken. Gevoel van wanorde en ongeloof dwingen me om mijn plaats in dit verontrustende geheel te herzien. En voor mij betekent dat dat ik mijn atelier in moet. Opkroppen is geen optie. Uiten op mijn eigen manier is wat ik zeker weet. Dus terug naar de basis, mijn eigen ruimte, waar de geur van veiligheid en mezelf mogen zijn hangt. Zodra ik mijn ruimte binnenstap ontstaat rust en focus en voel ik de vrijheid om te werken aan mijn kijk op wat de werkelijkheid me op dit moment brengt.

Zoals ik vaker zeg, is het proces vele malen belangrijker dan het eindproduct. Ik heb in deze onzekere wereld tijd nodig om te landen in deze voor mij nieuwe werkelijkheid. Ik kan niet wegkijken, ik ga bewust op zoek. In de wildernis van waarheden zijn er zo enorm veel prikkels, dat ik de noodzaak voel om met mijn materialen terug te keren naar mijn oorsprong. En mijn visie op mijn oorsprong is met verf, kwast en penseel op doek of paneel orde te scheppen in de chaos van deze wereld. Een wereld waarin wildernis, waarheid en werkelijkheid elkaar overlappen en in mijn hoofd geregeld zorgen voor kortsluiting. Om alles wat op me afkomt te kunnen verwerken is stileren mijn enige uitgangspunt op dit moment. Dus vereenvoudig ik, poets ik, kwast ik, laat ik weg. Probeer zo dicht mogelijk bij mezelf te blijven. Dit om rust te creëren in mijn drukke gedachtenwereld. Zelfs kleur wordt gestileerd. Het is een proces en het einde is nog lang niet daar en hoogstwaarschijnlijk zal het nimmer daar zijn. Daar heb ik vrede mee.

Vertrouwen betekent dat we er vanuit gaan dat het goed gaat komen, zonder dat we daar een bewijs of garantie voor hebben. Voor mij begint bouwen aan vertrouwen met een positieve blik vooruit kijken. De goede ervaringen als uitgangspunt nemen en een open communicatie houden over wat er mis ging.  Bouwen aan vertrouwen is niet statisch, maar betekent beweging. Vallen, opstaan en doorgaan. Het proces is ook hier belangrijker dan het doel. Het is de basis voor samenwerking. Samen bouwen aan vertrouwen is voor mij een garantie voor positieve groei. Dit geschreven te hebben hoop ik op toekomst waarin we vanuit respect omzien naar elkaar. Want in deze veranderende wereld hebben we elkaar hard nodig op alle fronten, in alle kleuren en vormen. 

Nu is het de tijd, dat we elkaar gewoon moeten vragen om er samen het beste van te maken. Zoek de warmte en het licht in deze bizarre ingewikkelde tijd en ontdek de verbinding met elkaar. Door middel van een berichtje, een kaartje, een plantje of een vraag : “Wat kan ik voor je betekenen, wat heb je nodig?” Ga voor wat we gemeen hebben zonder de gelijkenis te zoeken. Laat je inspireren door wat ons van elkaar doet verschillen. Samen ontdekken we nieuwe kleuren en maken we een mooi nieuw palet. Creëer ruimte om meer te kunnen zien dan je eerst zag. Het is tijd om je grenzen te herzien, om ze te verleggen en elkaar een helpende hand toe te steken. Tijd om er voor elkaar te zijn. Geef het licht door. Hoe moeilijk kan het zijn? We zijn allemaal bewoners van dezelfde aarde. We zien dezelfde lucht, dezelfde zon, dezelfde sterren en dezelfde maan. Geef het licht door, want wanneer we onze lichten bundelen wordt de toekomst helderder. We zijn allemaal met elkaar verbonden en delen is altijd meer!

Gerry vroeg me en samen gingen we op weg. Het begon met mooie gesprekken, foto’s en herinneringen. Tranen en ook glimlachen....Eerst liepen we parallel en uiteindelijk kruisend. Gerry gaf me vertrouwen en haar Jan keek duidelijk mee. Van schetsen en studeren kwam schilderen. Het voelde goed om dit voor haar en haar gezin te mogen doen. Toch was het spannend. Zou ik zien wat zij ziet? Zou zij zien wat ik zie? Dankbaar zijn we voor het eindresultaat. Voor altijd in mijn hart.....Gerry schreef me:

“23 mei 2019 overleed de Liefde van mijn leven. Negen maanden later bracht Thea mijn lief visueel weer naar mijn huis. De plek waar we samen ontzettend gelukkig waren. Hij kijkt nu naar mij, ziet wat ik doe, ik spreek met hem, lach naar hem, huil met hem. Thea heeft na een intensief creatief proces de Liefde van mijn leven op doek teruggebracht. Naarmate hij nu langer in ons huis is, gaat zijn beeltenis steeds meer leven, zijn liefdevolle, intelligente, warme, humoristische en intense ogen volgen mij doorlopend. Het proces dat Thea schetsend en schilderend heeft doorgemaakt met hem overstijgt het toepassen van technieken, de ziel van de Liefde van mijn leven heeft ze tot uiting weten te brengen op het doek. Dank, oneindig veel dank!”

Liefs Gerry

De officiële opening van onze jubileumexpositie in de Galerie van de Beeldentuin in Gees was heel inspirerend. Stien Breedveld had een prachtig openingswoord voorbereid met als thema ‘Groei’. Ze had aan alle deelnemende kunstenaars van ons collectief gevraagd om één van onze eerste kunstwerken mee te nemen om onze groei voor het publiek visueel te maken. 

Voor mij was dat ‘De Drieëenheid’ van koper op een bankirai-houten sokkel. Meer dan 30 jaar geleden heb ik dit beeld gemaakt. Oepke de Boer, mijn docent Beeldend destijds, was mijn inspirator. Tegenwoordig zijn we kunstvrienden in één kunstenaarscollectief. Hoe bijzonder is dat ?!

Naar aanleiding van onze persoonlijke groeiprocessen,  als kunstenaars, ontstonden mooie, diepgaande gesprekken. Het publiek was geïnteresseerd en erg gezellig. Ook heb ik een aantal nieuwe kunstliefhebbers leren kennen. Fijn ! De middag vloog voorbij en ik heb zeker nieuwe ideeën gekregen om weer verder mee aan de slag te kunnen.......

De expositie duurt nog t/m zondagmiddag 22 maart en op die middag zal ik zelf hostess zijn. Misschien tot dan ?!

De officiële opening van onze tentoonstelling door wethouder Jeroen Huizing van onder andere kunst en cultuur te Coevorden was een waar feestje. Verrassend, laagdrempelig en met een interessante toespraak. Ook kwamen alle kunstenaars van ons collectief aan het woord en gaven uitleg over eigen werk. De sfeer was zeer gezellig. En er ontstonden mooie gesprekken tijdens een hapje en een drankje. De  tentoonstelling valt nog te bewonderen tot en met 2 augustus. Loop gerust even binnen.....

Voor ik vergeet.......
Dat de geschiedenis niet herschreven kan worden.
Dat leven leren leven is.
Voor ik vergeet.......
Dat de wereld van ons allen is
ongeacht ras, geloof, geaardheid of status.
Dat fouten gemaakt worden, toegegeven en vergeven.
Dat herinneren niet vergeten is en respect een kracht.
Dat grenzen verlegd kunnen worden om ruimte te creëeren.
Voor ik vergeet.......
Dat stilte alles omvattend is en vrijheid geeft in je hart.
Dat vrijheid een opdracht is, een recht voor iedereen.
Voor ik dat vergeet......
Sta ik stil bij de verhalen, de tranen, het verdriet, de littekens.
Neem ik de tijd om me te verplaatsen in de strijd, het verlies.
Voor ik dat vergeet......
Leef ik mee en geef ik acht en aandacht.
Nu ik kan.....
ben ik betrokken en sta ik stil bij wat er is gebeurd en zich nooit meer mag herhalen.
Waar dan ook ter wereld.
Nu ik kan.....
blijf ik geloven in de verandering die ik wil zien in de wereld en die begint bij mij zelf.
Vergeet ik niet dat macht onmacht overschaduwd.
Dat kracht en kwetsbaarheid samengaan.
Dat delen meer is en liefde verrijkt.
Ik zal nooit vergeten dat samen sterk zijn betekend.
Twee minuten stilte in iedere dag in mijn hart
om stil te staan bij de mogelijkheden, die mensen verbindt.
Gebalde vuisten ontspannen, worden gevers en ontvangen.....
Ik neem de afslag voor ik het vergeet naar openheid en saamhorigheid.
En voor ik het vergeet......
Teken ik voor VREDE !!!

De officiële opening van de expositie bij galerie Forma Aktua door Frans Meerhoff, zondagmiddag 3 Maart jl, was een feest op zich. Het publiek was enthousiast. Ik heb genoten en was trots op wat ik mocht tonen. 

Voor mij was het, na een pauze van een aantal jaren, weer de eerste keer exposeren voor een groter en onbekend publiek en dat blijft spannend. Mijn werk is in de jaren gegroeid en heeft verdieping gekregen. Hoe zou het ontvangen worden ?
Tijdens de gehele maand Maart konden de bezoekers, zonder dat ik in de galerie aanwezig was, mijn schilderijen bekijken, op zich in laten werken en er over spreken. Van galeriehouder mocht ik vernemen dat het werk positief in het oog sprong en dat de bezoekers er langere momenten voor bleven staan. Soms zwijgend, aandachtig kijkend en vaak ging men met elkaar in gesprek over wat men zag of dacht te zien. Een mooi compliment vond ik het feit dat mijn schilderijen ‘Conversation pieces’ werden genoemd. Wat mij betreft is mijn missie dan geslaagd !!