Eclectisch als ik ben, verleg ik met enige regelmaat mijn focus. Ik hou van een verhaal in mijn werk, duidelijk en kleurrijk. Met alle middelen en materialen die ik om me heen verzamel ga ik mijn doeken en panelen letterlijk te lijf. In alle openheid en eerlijkheid. Laag over laag. Wat ik voel, wat ik denk, wat ik doe….alles is terug te vinden in mijn werkstukken. De wereld waarin we leven bevindt zich opnieuw in een zichtbare heftige fase. Vragen van hoe en waarom zijn onvermijdelijk. En ik kan me daar onmogelijk voor afsluiten. In mijn toch al drukke hoofd ontstaat een verwildering van gedachten, een doolhof met indrukken. Gevoel van wanorde en ongeloof dwingen me om mijn plaats in dit verontrustende geheel te herzien. En voor mij betekent dat dat ik mijn atelier in moet. Opkroppen is geen optie. Uiten op mijn eigen manier is wat ik zeker weet. Dus terug naar de basis, mijn eigen ruimte, waar de geur van veiligheid en mezelf mogen zijn hangt. Zodra ik mijn ruimte binnenstap ontstaat rust en focus en voel ik de vrijheid om te werken aan mijn kijk op wat de werkelijkheid me op dit moment brengt.

Zoals ik vaker zeg, is het proces vele malen belangrijker dan het eindproduct. Ik heb in deze onzekere wereld tijd nodig om te landen in deze voor mij nieuwe werkelijkheid. Ik kan niet wegkijken, ik ga bewust op zoek. In de wildernis van waarheden zijn er zo enorm veel prikkels, dat ik de noodzaak voel om met mijn materialen terug te keren naar mijn oorsprong. En mijn visie op mijn oorsprong is met verf, kwast en penseel op doek of paneel orde te scheppen in de chaos van deze wereld. Een wereld waarin wildernis, waarheid en werkelijkheid elkaar overlappen en in mijn hoofd geregeld zorgen voor kortsluiting. Om alles wat op me afkomt te kunnen verwerken is stileren mijn enige uitgangspunt op dit moment. Dus vereenvoudig ik, poets ik, kwast ik, laat ik weg. Probeer zo dicht mogelijk bij mezelf te blijven. Dit om rust te creëren in mijn drukke gedachtenwereld. Zelfs kleur wordt gestileerd. Het is een proces en het einde is nog lang niet daar en hoogstwaarschijnlijk zal het nimmer daar zijn. Daar heb ik vrede mee.

Vertrouwen betekent dat we er vanuit gaan dat het goed gaat komen, zonder dat we daar een bewijs of garantie voor hebben. Voor mij begint bouwen aan vertrouwen met een positieve blik vooruit kijken. De goede ervaringen als uitgangspunt nemen en een open communicatie houden over wat er mis ging.  Bouwen aan vertrouwen is niet statisch, maar betekent beweging. Vallen, opstaan en doorgaan. Het proces is ook hier belangrijker dan het doel. Het is de basis voor samenwerking. Samen bouwen aan vertrouwen is voor mij een garantie voor positieve groei. Dit geschreven te hebben hoop ik op toekomst waarin we vanuit respect omzien naar elkaar. Want in deze veranderende wereld hebben we elkaar hard nodig op alle fronten, in alle kleuren en vormen. 

Nu is het de tijd, dat we elkaar gewoon moeten vragen om er samen het beste van te maken. Zoek de warmte en het licht in deze bizarre ingewikkelde tijd en ontdek de verbinding met elkaar. Door middel van een berichtje, een kaartje, een plantje of een vraag : “Wat kan ik voor je betekenen, wat heb je nodig?” Ga voor wat we gemeen hebben zonder de gelijkenis te zoeken. Laat je inspireren door wat ons van elkaar doet verschillen. Samen ontdekken we nieuwe kleuren en maken we een mooi nieuw palet. Creëer ruimte om meer te kunnen zien dan je eerst zag. Het is tijd om je grenzen te herzien, om ze te verleggen en elkaar een helpende hand toe te steken. Tijd om er voor elkaar te zijn. Geef het licht door. Hoe moeilijk kan het zijn? We zijn allemaal bewoners van dezelfde aarde. We zien dezelfde lucht, dezelfde zon, dezelfde sterren en dezelfde maan. Geef het licht door, want wanneer we onze lichten bundelen wordt de toekomst helderder. We zijn allemaal met elkaar verbonden en delen is altijd meer!

Gerry vroeg me en samen gingen we op weg. Het begon met mooie gesprekken, foto’s en herinneringen. Tranen en ook glimlachen....Eerst liepen we parallel en uiteindelijk kruisend. Gerry gaf me vertrouwen en haar Jan keek duidelijk mee. Van schetsen en studeren kwam schilderen. Het voelde goed om dit voor haar en haar gezin te mogen doen. Toch was het spannend. Zou ik zien wat zij ziet? Zou zij zien wat ik zie? Dankbaar zijn we voor het eindresultaat. Voor altijd in mijn hart.....Gerry schreef me:

“23 mei 2019 overleed de Liefde van mijn leven. Negen maanden later bracht Thea mijn lief visueel weer naar mijn huis. De plek waar we samen ontzettend gelukkig waren. Hij kijkt nu naar mij, ziet wat ik doe, ik spreek met hem, lach naar hem, huil met hem. Thea heeft na een intensief creatief proces de Liefde van mijn leven op doek teruggebracht. Naarmate hij nu langer in ons huis is, gaat zijn beeltenis steeds meer leven, zijn liefdevolle, intelligente, warme, humoristische en intense ogen volgen mij doorlopend. Het proces dat Thea schetsend en schilderend heeft doorgemaakt met hem overstijgt het toepassen van technieken, de ziel van de Liefde van mijn leven heeft ze tot uiting weten te brengen op het doek. Dank, oneindig veel dank!”

Liefs Gerry

De officiële opening van onze jubileumexpositie in de Galerie van de Beeldentuin in Gees was heel inspirerend. Stien Breedveld had een prachtig openingswoord voorbereid met als thema ‘Groei’. Ze had aan alle deelnemende kunstenaars van ons collectief gevraagd om één van onze eerste kunstwerken mee te nemen om onze groei voor het publiek visueel te maken. 

Voor mij was dat ‘De Drieëenheid’ van koper op een bankirai-houten sokkel. Meer dan 30 jaar geleden heb ik dit beeld gemaakt. Oepke de Boer, mijn docent Beeldend destijds, was mijn inspirator. Tegenwoordig zijn we kunstvrienden in één kunstenaarscollectief. Hoe bijzonder is dat ?!

Naar aanleiding van onze persoonlijke groeiprocessen,  als kunstenaars, ontstonden mooie, diepgaande gesprekken. Het publiek was geïnteresseerd en erg gezellig. Ook heb ik een aantal nieuwe kunstliefhebbers leren kennen. Fijn ! De middag vloog voorbij en ik heb zeker nieuwe ideeën gekregen om weer verder mee aan de slag te kunnen.......

De expositie duurt nog t/m zondagmiddag 22 maart en op die middag zal ik zelf hostess zijn. Misschien tot dan ?!

De officiële opening van onze tentoonstelling door wethouder Jeroen Huizing van onder andere kunst en cultuur te Coevorden was een waar feestje. Verrassend, laagdrempelig en met een interessante toespraak. Ook kwamen alle kunstenaars van ons collectief aan het woord en gaven uitleg over eigen werk. De sfeer was zeer gezellig. En er ontstonden mooie gesprekken tijdens een hapje en een drankje. De  tentoonstelling valt nog te bewonderen tot en met 2 augustus. Loop gerust even binnen.....

Voor ik vergeet.......
Dat de geschiedenis niet herschreven kan worden.
Dat leven leren leven is.
Voor ik vergeet.......
Dat de wereld van ons allen is
ongeacht ras, geloof, geaardheid of status.
Dat fouten gemaakt worden, toegegeven en vergeven.
Dat herinneren niet vergeten is en respect een kracht.
Dat grenzen verlegd kunnen worden om ruimte te creëeren.
Voor ik vergeet.......
Dat stilte alles omvattend is en vrijheid geeft in je hart.
Dat vrijheid een opdracht is, een recht voor iedereen.
Voor ik dat vergeet......
Sta ik stil bij de verhalen, de tranen, het verdriet, de littekens.
Neem ik de tijd om me te verplaatsen in de strijd, het verlies.
Voor ik dat vergeet......
Leef ik mee en geef ik acht en aandacht.
Nu ik kan.....
ben ik betrokken en sta ik stil bij wat er is gebeurd en zich nooit meer mag herhalen.
Waar dan ook ter wereld.
Nu ik kan.....
blijf ik geloven in de verandering die ik wil zien in de wereld en die begint bij mij zelf.
Vergeet ik niet dat macht onmacht overschaduwd.
Dat kracht en kwetsbaarheid samengaan.
Dat delen meer is en liefde verrijkt.
Ik zal nooit vergeten dat samen sterk zijn betekend.
Twee minuten stilte in iedere dag in mijn hart
om stil te staan bij de mogelijkheden, die mensen verbindt.
Gebalde vuisten ontspannen, worden gevers en ontvangen.....
Ik neem de afslag voor ik het vergeet naar openheid en saamhorigheid.
En voor ik het vergeet......
Teken ik voor VREDE !!!

De officiële opening van de expositie bij galerie Forma Aktua door Frans Meerhoff, zondagmiddag 3 Maart jl, was een feest op zich. Het publiek was enthousiast. Ik heb genoten en was trots op wat ik mocht tonen. 

Voor mij was het, na een pauze van een aantal jaren, weer de eerste keer exposeren voor een groter en onbekend publiek en dat blijft spannend. Mijn werk is in de jaren gegroeid en heeft verdieping gekregen. Hoe zou het ontvangen worden ?
Tijdens de gehele maand Maart konden de bezoekers, zonder dat ik in de galerie aanwezig was, mijn schilderijen bekijken, op zich in laten werken en er over spreken. Van galeriehouder mocht ik vernemen dat het werk positief in het oog sprong en dat de bezoekers er langere momenten voor bleven staan. Soms zwijgend, aandachtig kijkend en vaak ging men met elkaar in gesprek over wat men zag of dacht te zien. Een mooi compliment vond ik het feit dat mijn schilderijen ‘Conversation pieces’ werden genoemd. Wat mij betreft is mijn missie dan geslaagd !!